Naambord

Het ene moment ga je niets vermoedend genieten van een zondagse brunch in Antwerpen en enkele uren later stap je buiten met een mogelijke bestelling voor een groot naambord. Dit gebeurde een tijd geleden tijdens een heerlijke maaltijd bij Simone’s Kitchen. De eigenares zag mijn eigen handgemaakte eetstokjes en het bijhorende doosje en vroeg me nadien of het mogelijk was om een groot naambord te maken om aan de voorgevel te hangen. Ik nam de uitdaging aan en enkele weken later hing het bord van meer dan een meter doormeter te pronken aan de gevel van het gezellige huiskamerrestaurant en B&B.

The making of:

Het cederhout wordt zorgvuldig uitgekozen.

Eerste bewerking tot planken

Samenvoegen tot één blad

Aftekenen van de cirkel

Uitzagen

Klaar na zorgvuldig schuren.

Het onderbord.

Na het nodige tekenwerk kan het branden beginnen

De assemblage

Gebrand

Nog een mooi glanzende beschermlaag

Klaar !!!!

 

Kunstig karnaval gebrand op papier.

Ik ben nooit een liefhebber geweest van de carnavalsperiode. Ik kom niet echt uit een stad met een carnavals traditie en buiten de jaarlijkse stoet is er weinig van te merken. Buiten één enkele, herinner ik me weinige verkleedpartijen uit mijn kindertijd. In een of andere stedelijke sporthal was er een groot carnavalsfeest dat ingericht werd door de lagere school waar ik toen zat. Mijn vader werd op het laatste moment belast met de zoektocht naar het ideale kostuum voor die gebeurtenis. Onder het moto “van niets iets maken” gebruikte hij een wit laken en een broeksriem om mij om te tunen tot een oliesjeik. Eén of andere zwarte stift werd gehanteerd om een snorretje onder mijn neus tevoorschijn te toveren.

Buiten de noodzakelijke verkleedsessies in het theater heb ik nooit de intentie gehad om mezelf van één of ander vreemd gewaad te voorzien. Verder heeft de kinderlijke, marginale zuip cultuur van het Belgische carnaval mij een grote aversie bezorgd voor alles wat ermee te maken heeft. Het idee “we gaan ons, samen met de kudde op commando en onder invloed van liters bier, eens goed amuseren” kan mij niet bekoren.

Anderzijds is er wel een wereldse variant die me ten zeerste aanspreekt en mijn nieuwsgierigheid prikkelt. Ik heb het dan over het carnaval van Venetië. Het is een bijna twee weken durend festival waar je de vreemdste figuren ziet in de meest prachtige gewaden. Het aspect kunst en cultuur is hier het belangrijkste.

Ik heb het voorrecht nog niet gehad om deze Venetiaanse gebeurtenis te mogen bijwonen, maar ik heb me alvast wel laten inspireren voor het maken van een pyrogravure op papier. Ja U hoort het goed, op papier.

Het branden van een tekening op papier is zeker mogelijk en zelfs moeilijker dan op hout. Ik gebruik hiervoor uiteraard dik bristol- of aquarel papier. Voor dit stuk heb ik gebruik gemaakt van een foto die ikzelf nam op een markt in Verona tijdens een vakantie in Italië. Er waren heel wat uurtjes nodig om de vele details mooi weer te geven.

Pyrografie versus brandweer

Het beroep van brandweerman spreekt bij velen tot de verbeelding. Zijn het een stel sensatiezoekende macho’s of mensen die graag andere levende wezens die in nood verkeren, trachten te helpen. misschien is een beetje sensatiezucht wel nodig om een goede hulpverlener te zijn. Vaak wordt het virus doorgegeven van vader op zoon, of ook wel af en toe eens op dochters, maar ikzelf ben er eerder toevallig ingerold.

Omdat de hulpverlening me nauw aan het hart ligt probeer ik geregeld het onderwerp aan bod te laten komen in mijn kunstwerken. Als ik vertel aan de gewone man in de straat dat ik aan pyrografie doe en dat ik brandweerman ben, dan vinden de meeste mensen dit zeer grappig. Geregeld is het me wel al opgevallen dat kunst moeilijk te rijmen valt met de brandweerwereld . De meeste brandweermannen zijn eerder geïnteresseerd in de typische mannen onderwerpen als voetbal, wielrennen, auto’s, moto’s en dergelijke. Misschien toch een beetje dat macho instinct?

Ik zie het dan ook als een uitdaging om mijn pyrografie en eventueel houtsnijwerk te rijmen met brandweer.

Het werk “ontzetting” was geen opdracht, maar een poging om een doodgewone technische interventie om te zetten naar een mooi ogend kunstwerk. Bij de afgebeelde interventie was het een stevige klus om de bestuurder uit zijn vrachtwagen te bevrijden. Ik kwam op het idee om de metalen traanplaat als kader te gebruiken omdat dit materiaal veelvuldig gebruikt wordt om het binnenwerk van de brandweerwagens af te werken.

Ijdelheid troef:

Sommige brandweermannen zijn ijdel en hebben nog aardig wat beroepsfierheid en daarom valt het geregeld voor dat ze vragen om een portret in vol ornaat op een plank te zetten. Het is altijd prettig om zo een persoon die met volle overtuiging zijn uniform draagt te portretteren.

Duitsland

België (ceremonieel)

België

De grote rode auto:

Ik ben zelf niet zo het type dat bepaalde gevoelens koppelt aan een voertuig of lyrisch wordt bij het aanschouwen van een mooie bolide. Voor mij is een auto of een vrachtwagen een voorwerp om mezelf of iets anders te verplaatsen over een bepaalde afstand, maar in het geval van een brandweervoertuig ligt dit toch een beetje anders. Het is eerder een werktuig dat dient gekoesterd te worden om op een goede manier hulp te bieden.

Wanneer brandweermannen zelf het onderwerp zijn van een ongeval dan is het verlies van, vooral personen en ook een beetje van materiaal, een emotionele gebeurtenis.

In memoriam (François De Ridder)

De helm:

De brandweerhelm wordt beschouwd als een heilig voorwerp. Het beschermd zowat het belangrijkste lichaamsdeel in alle omstandigheden en laat toe om levensnoodzakelijke adembescherming te dragen. Wanneer de witte kleur veranderd is naar een meer gebruinde tint door het rondwandelen in hete en rokerige ruimtes wordt dit beschermingsmiddel meestal nog met meer fierheid gedragen.

Het Amerikaanse model spreekt nog meer tot de verbeelding voor de Europese brandweerman. Na frequent gebruik barst het leder en geeft een mooi verweerd effect.