Dubbel portret Rob de Nijs

Ik ben al fan van Rob de Nijs sinds mijn 14 jaar. Ik ben een beetje een stille fan. Ik heb al wat optredens bijgewoond en beluister geregeld zijn muziek, maar ik ben geen echte fanatiekeling. Ik liep al geruime tijd rond met het idee om een dubbel portret van hem te maken. Links zoals hij kort geleden was en rechts zoals hij was in zijn jonge jaren. Hieronder het resultaat.

Rob was voor mij en is nog steeds zo een beetje één van de enige Nederlandstalige zangers die ik graag hoor en de eerste CD die ik ooit kocht van mijn gespaarde zakcentjes was “zilver”. Hij werd geregeld gespeeld op mijn eerste speler die eigenlijk een afdankertje van mijn vader was. Hij bezat de eerste cd-speler die op de markt was. Het was een klein maar toch zwaar toestel met weinig functies. Je kon hem onmogelijk met twee vingertjes opnemen zoals de huidige toestellen. De cd heb ik nog steeds en hij speelt nog altijd super zuiver hoewel men vroeger beweerde dat de cd vergankelijk zou zijn. Er zit geen enkele kras op.

Wil je ook zo een portret van een bekend of onbekend iemand neem dan gerust contact met mij op.

Malamut

Er bestaan ontelbare hondenrassen en iedereen heeft zo zijn voorkeur. Ik heb altijd een zwak gehad voor de wolfachtige soorten. Het waarom, daar kan ik moeilijk een antwoord op geven. Ondanks deze voorkeur is onze vaste huisgenoot een viervoeter van een heel ander type. Shubi is geen zuiver ras en beantwoord eerder aan mijn eigen uitgevonden rasnaam “de labjack” . Je moet uiteraard niet al te ver nadenken om te weten dat het hier over de vreemde combinatie Labrador – Jack Russel gaat. Het lijkt een vreemde combinatie maar deze werd ons onlangs toch bevestigd door onze dierenarts. Als ik mijn voorkeur voor uiterlijk zou moeten volgen dan is de Malamut één van de meest geliefde. Deze staat zeer kort bij de wolf en is familie van de meer bekende Husky. Om toch op een of andere manier een exemplaar in huis te hebben besloot ik om dan maar een portret te branden.

Het inbranden van portretten van dieren is altijd iets eenvoudiger dan een mensen portret. Voor een persoon is elke afwijking onmiddellijk zichtbaar. Een dier daarentegen leent zich iets meer tot wat afwijking van het origineel. Uiteraard dient een portret van een gekend huisdier ook accuraat te zijn betreft ogen, neus en uitdrukking, maar in de haartjes van de pels is toch iets meer improvisatie mogelijk. Het verheugd me dan ook steeds wanneer iemand me vraagt om zijn trouwe, liefste huisgenoot te portretteren.

Gebrande herinnering.

Het gebeurt geregeld dat ik de vraag krijg om een portret te branden. Vaak is dat dan van meerdere personen en soms komt de vraag om overleden personen of dieren over te zetten op een houten ondergrond. Mijn vraag is steeds om een afbeelding door te geven die van een zo goed mogelijke kwaliteit is. Bij het maken van een portret is nauwkeurigheid een noodzaak en zeker  van een gekend persoon. Hoe gedetailleerder de foto hoe beter de gravure. Ondanks deze regel kan het al eens gebeuren dat er geen mogelijkheid is om een betere afbeelding te krijgen van iemand, bijvoorbeeld door een overlijden of omdat het een verrassing dient te blijven. In dergelijke gevallen tracht ik dan te bekijken wat nog mogelijk is en probeer ik er het beste van te maken. Het is tenslotte de bedoeling om zo realistisch mogelijk te werken.

Zo kreeg ik onlangs de vraag om een moeder met zoon te portretteren met op de achtergrond een rotsenlandschap. Beiden waren fervente liefhebbers van de bergen en waren al een tijd overleden.

De zoon was verongelukt in de bergen en de dame was overleden aan kanker. Mijn klant zou het portret schenken aan de vader/echtgenoot op zijn verjaardag. De foto van de jonge man bleek van onberispelijke kwaliteit, maar de afbeelding van de vrouw was behoorlijk troebel. De achtergrond, daar was wat improvisatie voor nodig en de twee portretten moesten er dan samen in passen.

Uiteindelijk werd het een behoorlijk stuk.

Het voornaamste is de reactie van de man. Meestal, bij een geschenk althans, hoor ik nadien weinig van de persoon die het werkstuk ontvangt, maar hier was het anders. Enkele dagen na de overhandiging kreeg ik de onderstaande mail. Missie volbracht en weer een zeer tevreden opdrachtgever. Iemand met je kunst ontroeren is één van de mooiste geschenken die er bestaan.

Goedendag,
mijn naam is Norbert,ik heb via Koen een mooi geschenk gekregen. Namelijk een prachtig kunstwerk, misschien weet u nog waarover het gaat. Het gaat over de afbeelding met het hoofd van mijn echtgenote en zoon. ik was er heel emotioneel door en zal het de rest van mijn leven koesteren. je merkt direct dat dit met veel liefde gedaan werd.

nogmaals dank en dat u nog veel mooie kunstwerken moge maken.

Hartelijke Groeten,
Norbert

 

Kunstig karnaval gebrand op papier.

Ik ben nooit een liefhebber geweest van de carnavalsperiode. Ik kom niet echt uit een stad met een carnavals traditie en buiten de jaarlijkse stoet is er weinig van te merken. Buiten één enkele, herinner ik me weinige verkleedpartijen uit mijn kindertijd. In een of andere stedelijke sporthal was er een groot carnavalsfeest dat ingericht werd door de lagere school waar ik toen zat. Mijn vader werd op het laatste moment belast met de zoektocht naar het ideale kostuum voor die gebeurtenis. Onder het moto “van niets iets maken” gebruikte hij een wit laken en een broeksriem om mij om te tunen tot een oliesjeik. Eén of andere zwarte stift werd gehanteerd om een snorretje onder mijn neus tevoorschijn te toveren.

Buiten de noodzakelijke verkleedsessies in het theater heb ik nooit de intentie gehad om mezelf van één of ander vreemd gewaad te voorzien. Verder heeft de kinderlijke, marginale zuip cultuur van het Belgische carnaval mij een grote aversie bezorgd voor alles wat ermee te maken heeft. Het idee “we gaan ons, samen met de kudde op commando en onder invloed van liters bier, eens goed amuseren” kan mij niet bekoren.

Anderzijds is er wel een wereldse variant die me ten zeerste aanspreekt en mijn nieuwsgierigheid prikkelt. Ik heb het dan over het carnaval van Venetië. Het is een bijna twee weken durend festival waar je de vreemdste figuren ziet in de meest prachtige gewaden. Het aspect kunst en cultuur is hier het belangrijkste.

Ik heb het voorrecht nog niet gehad om deze Venetiaanse gebeurtenis te mogen bijwonen, maar ik heb me alvast wel laten inspireren voor het maken van een pyrogravure op papier. Ja U hoort het goed, op papier.

Het branden van een tekening op papier is zeker mogelijk en zelfs moeilijker dan op hout. Ik gebruik hiervoor uiteraard dik bristol- of aquarel papier. Voor dit stuk heb ik gebruik gemaakt van een foto die ikzelf nam op een markt in Verona tijdens een vakantie in Italië. Er waren heel wat uurtjes nodig om de vele details mooi weer te geven.

Geboortepyro’s

Ondanks ik zelf een dochter heb die ondertussen al in de puberjaren zit, ben ik nooit echte een grote babyliefhebber geweest. Je zal mij nooit lyrisch horen spreken over de bevalling, en daarbij is al dat gedoe met luiers en papflessen aan mij niet echt besteed. Voor je het weet plakt de volledige maaginhoud van dat kleine joch tegen de muur achter je bed.

Dit neemt niet weg dat de tedere aanblik van zo een mormel, dat zich in je armen nestelt, mij toch niet echt onberoerd laat, en ik zeer graag deze kleine wezentjes in hout of ander materiaal vereeuwig.

De geboorte van een kind blijft voor veel mensen toch steeds een bijzondere gebeurtenis die met een feestje en een cadeau gevierd wordt. Voor zo een gelegenheid krijg ik dan ook geregeld de vraag om een pyrogravure te maken. Dit wordt dan meestal een portret met de naam, geboortedatum, gewicht, enz…

Charlie Rivel

Niet dat ik een groot liefhebber ben van het circus gebeuren van heden ten dage, maar ik herinner me wel de momenten van adembenemende acts die tijdens mijn jonge jaren op de Franse en Duitse televisie getoond werden. Het was mijn vader die geregeld en vooral op zondag naar dergelijke programma’s op zoek was en me dan mee voor het kijkkastje sleepte. Shows zoals “Incroyable mais vrai” en het wereldkampioenschap voor circusartiesten gaven een beeld van de meest adembenemende acts van de beste artiesten ter wereld. Een van de meest memorabele momenten waren de optredens van ene Charlie Rivel. In de documentaire “Portrait eines Clowns” werden een aantal van zijn acts afgewisseld met  interviews. Het doel van de clown was om een deuntje te spelen op een gitaar, gezeten op een eenvoudige stoel. Alleen duurde het even vooraleer hij in zijn opzet slaagde. Op een meesterlijk, perfectionistische wijze slaagde hij erin om mijn vader en mezelf gedurende tientallen minuten de lachkramp te bezorgen. Als ik nu opnieuw deze docu bekijk krijg ik nog steeds afwisselend kippenvel en uitbundige lachbuien.

Het was jaren later dat ik een foto van Charlie opmerkte op de cover van een boek over de circusclown in de bibliotheek. Het bracht me toen op het idee om dit portret in te branden op een houten plank en het op Vaderdag aan mijn vader te schenken.

Charlie Rivell

Zijn weelderige rode pruik met kaal hoofd, zijn rode geblokte neus, wijze van schminken en vooral zijn lange rode aansluitend kleed waren zeer kenmerkend voor hem en maakten hem erg uniek. De foto die ik gebruikte werd genomen op het moment dat hij huilend als een wolf, een actie die hij geregeld toevoegde, door de piste slenterde.

Zijn echte naam was Josep Andreu i Lasserre en hij werd geboren in Cubelles (Barcelona, Spanje) op 23 april 1896. Zijn ouders waren beide ook circusartiesten. De naam Charlie ontleende hij bij Charlie Chaplin die hij in 1910 mocht ontmoeten. Chaplin zegde hem toen dat hij niet wist wie nu wie imiteerde. Later speelde hij mee in verschillende films en werd wereldberoemd met zijn act met de gitaar en de stoel.

Hij overleed op 26 juli 1983.

Burning the blues

In een familie Zijn er meestal wel één of meerdere personen waar je naar opkijkt en bepaalde speciale herinneringen aan over houdt. Bij mij is dit het geval met mijn peter (oom). Toen ik nog een tiener was nam mijn moeder me geregeld mee om bij hem op bezoek te gaan. Hij was en is nog steeds gepassioneerd door o.a. film en muziek. Vooral Jazz en Blues genieten zijn voorkeur.

In zijn woonkamer, die tot het plafond toe volgestouwd was met video’s en cd’s, kreeg ik de liefde voor BB- King, Toots Thielemans, Stevie Ray Vaughan, Ana Popovic en vele anderen mee.

De combinatie met nog een hobby van hem, de fotografie, mondt uit in een heel arsenaal aan prachtige foto’s die voor mij een inspiratie waren voor het maken van een portret van Jerry Ricks, een Amerkaanse Blues gitarist – zanger. Misschien volgen er nog wel andere…

Pyrografie versus brandweer

Het beroep van brandweerman spreekt bij velen tot de verbeelding. Zijn het een stel sensatiezoekende macho’s of mensen die graag andere levende wezens die in nood verkeren, trachten te helpen. misschien is een beetje sensatiezucht wel nodig om een goede hulpverlener te zijn. Vaak wordt het virus doorgegeven van vader op zoon, of ook wel af en toe eens op dochters, maar ikzelf ben er eerder toevallig ingerold.

Omdat de hulpverlening me nauw aan het hart ligt probeer ik geregeld het onderwerp aan bod te laten komen in mijn kunstwerken. Als ik vertel aan de gewone man in de straat dat ik aan pyrografie doe en dat ik brandweerman ben, dan vinden de meeste mensen dit zeer grappig. Geregeld is het me wel al opgevallen dat kunst moeilijk te rijmen valt met de brandweerwereld . De meeste brandweermannen zijn eerder geïnteresseerd in de typische mannen onderwerpen als voetbal, wielrennen, auto’s, moto’s en dergelijke. Misschien toch een beetje dat macho instinct?

Ik zie het dan ook als een uitdaging om mijn pyrografie en eventueel houtsnijwerk te rijmen met brandweer.

Het werk “ontzetting” was geen opdracht, maar een poging om een doodgewone technische interventie om te zetten naar een mooi ogend kunstwerk. Bij de afgebeelde interventie was het een stevige klus om de bestuurder uit zijn vrachtwagen te bevrijden. Ik kwam op het idee om de metalen traanplaat als kader te gebruiken omdat dit materiaal veelvuldig gebruikt wordt om het binnenwerk van de brandweerwagens af te werken.

Ijdelheid troef:

Sommige brandweermannen zijn ijdel en hebben nog aardig wat beroepsfierheid en daarom valt het geregeld voor dat ze vragen om een portret in vol ornaat op een plank te zetten. Het is altijd prettig om zo een persoon die met volle overtuiging zijn uniform draagt te portretteren.

Duitsland

België (ceremonieel)

België

De grote rode auto:

Ik ben zelf niet zo het type dat bepaalde gevoelens koppelt aan een voertuig of lyrisch wordt bij het aanschouwen van een mooie bolide. Voor mij is een auto of een vrachtwagen een voorwerp om mezelf of iets anders te verplaatsen over een bepaalde afstand, maar in het geval van een brandweervoertuig ligt dit toch een beetje anders. Het is eerder een werktuig dat dient gekoesterd te worden om op een goede manier hulp te bieden.

Wanneer brandweermannen zelf het onderwerp zijn van een ongeval dan is het verlies van, vooral personen en ook een beetje van materiaal, een emotionele gebeurtenis.

In memoriam (François De Ridder)

De helm:

De brandweerhelm wordt beschouwd als een heilig voorwerp. Het beschermd zowat het belangrijkste lichaamsdeel in alle omstandigheden en laat toe om levensnoodzakelijke adembescherming te dragen. Wanneer de witte kleur veranderd is naar een meer gebruinde tint door het rondwandelen in hete en rokerige ruimtes wordt dit beschermingsmiddel meestal nog met meer fierheid gedragen.

Het Amerikaanse model spreekt nog meer tot de verbeelding voor de Europese brandweerman. Na frequent gebruik barst het leder en geeft een mooi verweerd effect.